نویسنده:محمدعلی زمانیان، بهنام باقری

انتشارات: انتشارات راهیار

معرفی کتاب داستان رویان

کتاب داستان رویان، روایت تاریخ شفاهی از اقدامات دکتر سعید کاظمی آشتیانی در پژوهشگاه رویان از تأسیس تا تثبیت و پیشرفت است. این کتاب، خاطرات ناب و منتشر نشده از روند شکل‌گیری پژوهشگاهی را روایت می‌کند که موفق به درمان ناباروری و سلول درمانی و شبیه‌سازی شد.

درباره کتاب داستان رویان

پژوهشگاه رویان، که فعالیتش را از سال ۱۳۷۰ آغاز کرد، توانست در دنیا، انقلابی علمی به پا کند. این پژوهشگاه با کمک استادان برجسته و پزشکانی که از تلاش و کوشش خسته نمی‌شدند، موفق شدند تا درمانی برای ناباروری پیدا کنند، سلول درمانی و شبیه سازی را انجام دهند و به این ترتیب، در کنار پیشرفت‌های علمی، مشکلات بسیاری از خانواده‌ها را نیز حل کنند.

پژوهشگاه رویان هم‌اکنون فعالیت‌های پژوهشی خود را در قالب سه پژوهشکده علوم تولیدمثل، زیست‌شناسی و فناوری سلول‌های بنیادی و زیست‌فناوری دنبال کرده و از طریق سه مرکز فوق تخصصی درمان ناباروری، سلول‌درمانی و دیابت خدمات خود را به بیماران ارائه می‌کند. زنده یاد دکتر سعید کاظمی آشتیانی که از بنیان‌گذاران این پژوهشگاه بود در کتاب داستان رویان خاطراتی جذاب و باورنکردنی را نوشته است که مرحله به مرحله رشد فعالیت‌های پژوهشگاه را بیان می‌کند.

کتاب داستان رویان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

داستان رویان را به تمام کسانی پیشنهاد می‌کنیم که دوست دارند با روند شکل‌گیری پژوهشگاه رویان و پیشرفت‌های پی در پی آن، آشنا شوند.

درباره سعید کاظمی آشتیانی

سعید کاظمی آشتیانی ۱ فروردین ۱۳۴۰ متولد شد. او رئیس سابق پژوهشکده رویان و جهاد دانشگاهی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. در دانشگاه تربیت مدرس تا مقطع دکترا و تخصص جنین شناسی تحصیل کرد و پس از تشکیل پژوهشکده رویان در رشد و پیشرفت بخشیدن به علم تولید مثل و درمان ناباروری و همچنین فناوری سلول‌های بنیادی نقش مهم ایفا کرد.

سعید کاظمی آشتیانی در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره‌های ماندگار شناخته و تقدیر شد. او ۱۴ دی ۱۳۸۴ بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت.

بخشی از کتاب داستان رویان

پس از جنگ تحمیلی، عده‌ای جوانِ از جنگ برگشته، دور هم جمع شدند و تصمیم گرفتند مجموعه‌ای را راه‌اندازی کنند که برای اولین بار مشکل «نازایی» را در کشور حل می‌کرد. انگیزه آن‌ها برای حرکت، امید به توشه آخرتی بود که از ثمره تلاش‌شان فراهم می‌آمد. سال‌ها بعد از آن، همه تصمیمات و اقدامات و رنج‌ها، نتیجه کارشان نماد پیشرفت ایران شد و به باز کردن گره زندگی خانواده‌های گرفتار انجامید.

بهمن سال ۶۹ بود. زمستان آن سال، فعالیت مؤسسە رویان به صورت غیررسمی آغاز شده بود. در یکی از روزهای بهمن که (عمل تخمکگیری) قرار بود با حضور دکترالحسنی اولین پانکچر در مؤسسە رویان انجام شود، به خاطر برف زیادی که در منطقە زعفرانیه بر زمین نشسته بود، ماشین‌های حمل گازوئیل نمی‌توانستند تا ساختمان رویان بیایند و به خاطر نبودن گازوئیل برای موتورخانه، ساختمان سرد شده بود.

شب قبل از عمل دکترکاظمی، رئیس مؤسسە رویان، با همکارانش از حدود یک کیلومتری مؤسسه، جایی که ماشین‌های حمل گازوئیل توقف کرده بودند، گازوئیل‌ها را با پیت‌های بیست لیتری حمل می‌کردند و به مخزن گازوئیل می‌رساندند تا ساختمان برای فردا گرم باشد این کار تا نزدیک صبح طول کشید.

به هر زحمتی که بود، کم کم مقدمات درمان اولین بیمار نابارور فراهم میشد. زمان زیادی نگذشت. یک سال بعد از تأسیس رسمی رویان، درمان ناباروری نتیجه داد و اولین نوزاد به دنیا آمد. همزمان امید هم در با روش آی وی اف شکفت. اولین نوزاد لقاح آزمایشگاهی، سیمین نام گرفت؛ خانوادە رویان همنام با کوچه‌ای که ساختمان کوچک رویان در آن واقع بود. آن روز فقط اهالی کوچه نبودند که صدای گریه‌های سیمین را شنیدند، بلکه طنینش تا آنجا رفت که مسئولان گفتند: «در زعفرانیه بمانید.»

با تولد سیمین، دومین شرط بنیاد مستضعفان هم محقق شد و بچه‌های رویان در زعفرانیه ماندگار شدند.